http://www.letraenobras.com/2013/10/miguel-angel-alonso-diz-publicar-baixo-un-o-outro-selo-editorial-non-engade-ningun-valor-real/
jueves, 31 de octubre de 2013
Unha palabras en LETRAS EN OBRAS
http://www.letraenobras.com/2013/10/miguel-angel-alonso-diz-publicar-baixo-un-o-outro-selo-editorial-non-engade-ningun-valor-real/
Non che teño medo, moucho
1º premio no concurso Imaxina Cantares! na categoría de Educación Secundaria Obrigatoria. Vídeo realizado polo IES As Barxas ( Moaña).
jueves, 17 de octubre de 2013
jueves, 10 de octubre de 2013
domingo, 6 de octubre de 2013
CULLARAPEANDO NA BIBLOS LIBRARÍA EN BETANZOS
Fermosa tarde en Betanzos na que bailamos, rimos, xogamos e aprendemos xunto ao Cullarapo Croque
miércoles, 26 de junio de 2013
lunes, 17 de junio de 2013
jueves, 13 de junio de 2013
martes, 11 de junio de 2013
Taboleiro do libro galego (XI) (do 26 de maio ao 8 de xuño)
Veño de ver que "O Cullarapo Croque" segue, un ano despois do seu nacemento, entre los libros en galego máis vendidos.
Hoxe unha amizade fíxome un comentario ao respecto, e parei un intre a pensar neste tema que non é máis que unha consecuencia dun traballo ben feito tanto na elaboración agarimosa do noso fillo coma no feito dunha actividade xa pensada durante o proceso de creación, mellorada polos xenerosos consellos de amig@s do mundo do teatro, música... E a vontade dos autor@s de incidir nun mundo que manca algúns corazóns.
Ao abeiro de A Porta Verde do Sétimo Andar e grazas á axuda de moitas persoas naceu fai un ano e dous meses esta, para nós, fermosa historia, que non para de medrar porque o seu proceso de chegada aos fogares non camiñou polos carreiros habituais. Pódese dicir que o cullarapo viaxa de beizo en beizo, de corazón en corazón. Feito que repetirase con "A nena á que non deixaban ser feliz".
A labor realizada nos centros de ensino foi necesaria dada a situación do noso idioma e maila todo escasa. O corpo non deu para máis.
Ese corpo cuxo pecado é pensar que as cousas son como son até que deixan de selo, non aceptando paradigmas establecidos. Pelexando contra propios e estraños; "home libre seguindo o camiño dos rebeldes".
Ese corpo que algúns poden pensar que cambiou no proceso, e ben fan en pensar iso... O cansazo, a decepción de coñecer realmente realidades da nosa terra e o sabor a derrota que xurde das olladas de nen@s alleos ao noso idioma.
E o feito de escoitar neste tempo palabras como "famoso", "diñeiro" ou "ego",todas alleas ás nosas almas e ao noso sentir. Palabras que tratan de avaliar, medir, xulgar algo que non queren comprender. "Porque as cousas non funcionan así". "Porque o mundo non é así, e ti non podes ser tan bo,non me fodas".
Case que prefiro non pensar. Non. Deterse é morrer de tristeza, e arriscarse a deixar que medren baixo os pés os brazos da ignorancia e dos sentires máis baixos do ser humano. Brazos que queren afogar, afundir...
Agora mesmo mentres escribo sei do risco destas palabras. @s que aman acolleranas con agarimo, @s outr@s buscarán fendas, farán feridas de dobre sentido manipulado, ou no mellor dos casos permaneceran no silencio. Porque o silencio é unha boa forma de matar.
Pero só son un breve bafo, hoxe canso, baixo o ceo, e teño a necesidade de deixar escrito isto.
Porque quen pense que son outra cousa non me coñece.
Deixádeme traballar,
a gloria para vós.
Eu teño diante de min un camiño de loita e derrota.
Quen son eu?
Eu soamente son un fío de voz pendurado na eterna noite dun curruncho esquecido, onde case non se distingue a tenue luz duns verdes ollos aínda durmidos.
Só iso... un fío de voz, unha tenue luz no medio da escuridade.
http://cadernodacritica.blogaliza.org/2013/06/10/taboleiro-do-libro-galego-xi-do-26-de-maio-ao-8-de-xuno/
Hoxe unha amizade fíxome un comentario ao respecto, e parei un intre a pensar neste tema que non é máis que unha consecuencia dun traballo ben feito tanto na elaboración agarimosa do noso fillo coma no feito dunha actividade xa pensada durante o proceso de creación, mellorada polos xenerosos consellos de amig@s do mundo do teatro, música... E a vontade dos autor@s de incidir nun mundo que manca algúns corazóns.
Ao abeiro de A Porta Verde do Sétimo Andar e grazas á axuda de moitas persoas naceu fai un ano e dous meses esta, para nós, fermosa historia, que non para de medrar porque o seu proceso de chegada aos fogares non camiñou polos carreiros habituais. Pódese dicir que o cullarapo viaxa de beizo en beizo, de corazón en corazón. Feito que repetirase con "A nena á que non deixaban ser feliz".
A labor realizada nos centros de ensino foi necesaria dada a situación do noso idioma e maila todo escasa. O corpo non deu para máis.
Ese corpo cuxo pecado é pensar que as cousas son como son até que deixan de selo, non aceptando paradigmas establecidos. Pelexando contra propios e estraños; "home libre seguindo o camiño dos rebeldes".
Ese corpo que algúns poden pensar que cambiou no proceso, e ben fan en pensar iso... O cansazo, a decepción de coñecer realmente realidades da nosa terra e o sabor a derrota que xurde das olladas de nen@s alleos ao noso idioma.
E o feito de escoitar neste tempo palabras como "famoso", "diñeiro" ou "ego",todas alleas ás nosas almas e ao noso sentir. Palabras que tratan de avaliar, medir, xulgar algo que non queren comprender. "Porque as cousas non funcionan así". "Porque o mundo non é así, e ti non podes ser tan bo,non me fodas".
Case que prefiro non pensar. Non. Deterse é morrer de tristeza, e arriscarse a deixar que medren baixo os pés os brazos da ignorancia e dos sentires máis baixos do ser humano. Brazos que queren afogar, afundir...
Agora mesmo mentres escribo sei do risco destas palabras. @s que aman acolleranas con agarimo, @s outr@s buscarán fendas, farán feridas de dobre sentido manipulado, ou no mellor dos casos permaneceran no silencio. Porque o silencio é unha boa forma de matar.
Pero só son un breve bafo, hoxe canso, baixo o ceo, e teño a necesidade de deixar escrito isto.
Porque quen pense que son outra cousa non me coñece.
Deixádeme traballar,
a gloria para vós.
Eu teño diante de min un camiño de loita e derrota.
Quen son eu?
Eu soamente son un fío de voz pendurado na eterna noite dun curruncho esquecido, onde case non se distingue a tenue luz duns verdes ollos aínda durmidos.
Só iso... un fío de voz, unha tenue luz no medio da escuridade.
http://cadernodacritica.blogaliza.org/2013/06/10/taboleiro-do-libro-galego-xi-do-26-de-maio-ao-8-de-xuno/
domingo, 26 de mayo de 2013
Taboleiro do libro galego (X) (do 11 ao 25 de maio)
Taboleiro do libro galego (X) (do 11 ao 25 de maio)
viernes, 10 de mayo de 2013
viernes, 3 de mayo de 2013
LUZ DE ANXO. Crítica de ARMANDO REQUEIXO
Deixo aquí a crítica de Armando Requeixo: A NENA Á QUE NON DEIXABAN SER FELIZ
http://armandorequeixo.blogaliza.org/2013/05/03/luz-de-anxo/
lunes, 29 de abril de 2013
A NENA Á QUE NON DEIXABAN SER FELIZ entre os máis vendidos
Taboleiro do libro galego (VIII) (do 14 ao 27 de abril)
http://cadernodacritica.blogaliza.org/2013/04/27/taboleiro-do-libro-galego-viii-do-14-ao-27-de-abril/
O cullarapo Croque na LUS DO CANDIL en Arteixo
María lendo a historia de Sabela
A bailar!!
Esther controlando que todo funcione :)
jueves, 25 de abril de 2013
sábado, 20 de abril de 2013
Caderno da crítica. Ramón Nicolás : A NENA Á QUE NON DEIXABAN SER FELIZ
http://cadernodacritica.blogaliza.org/2013/04/10/a-nena-a-que-non-deixaban-ser-feliz-de-miguel-angel-alonso-diz-e-luz-beloso/
viernes, 5 de abril de 2013
jueves, 4 de abril de 2013
lunes, 1 de abril de 2013
O cullarapo na feria de Bologna
Hai libros invisibles
que camiñan con ledicia
entre os silencios
dunha habitación sombría,
na que sempre se escoitan
ás mesmas voces luídas.
...
Hai libros que dormen nos corazóns
grazas aos ollos dun cullarapo
e á forza da poesía,
libros xenerosos que alimentan a lingua
desta terra nosa chea de feridas.
Hai libros que non existen
pero existen,
e que sempre volven
para lembrarnos que a esperanza
aínda non está perdida.
Hai libros que son fill@s
nesta longa noite suicida.
O CULLARAPO CROQUE tamén andará polo mundo fóra da LIX galega xa que nunca estivo dentro :)
que camiñan con ledicia
entre os silencios
dunha habitación sombría,
na que sempre se escoitan
ás mesmas voces luídas.
...
Hai libros que dormen nos corazóns
grazas aos ollos dun cullarapo
e á forza da poesía,
libros xenerosos que alimentan a lingua
desta terra nosa chea de feridas.
Hai libros que non existen
pero existen,
e que sempre volven
para lembrarnos que a esperanza
aínda non está perdida.
Hai libros que son fill@s
nesta longa noite suicida.
O CULLARAPO CROQUE tamén andará polo mundo fóra da LIX galega xa que nunca estivo dentro :)
Croque no San Salvador de Teis
Murais dos nen@s
Con Paco responsable da biblioteca e marabillosa persoa
Laura lendo "Sabela"
Foto de familia
Que berrabamos?
é un segredo
Co meu amigo Luis
Fermosas persoas: Paco e Laura
AULA DOS CARACOIS
Co caracol Serafín
Hai un caracol
moi pequeno
ao que lle gusta
viaxar
Serafín é o seu
nome
e a súa bondade
non ten igual.
pois non quere
abandonar
as mil historias
que viven nos libros
que lle regalou o
seu pai.
xa que apetecíalle
xogar
con croque, coa
serea, cun gato
que sabia voar
Serafín sempre
vai devagar
pois l e n t a m e n t e quere gozar
de palabras
bailarinas
que o fagan
rimar.
E é por isto que
serafín
non precisa de
nada máis,
ten na súa casa
mil mundos
polos que poder
camiñar.
Miguel Ángel Alonso Diz
Suscribirse a:
Entradas (Atom)