Veño de ver que "O Cullarapo Croque" segue, un ano despois do seu nacemento, entre los libros en galego máis vendidos.
Hoxe unha amizade fíxome un comentario ao respecto, e parei un intre a pensar neste tema que non é máis que unha consecuencia dun traballo ben feito tanto na elaboración agarimosa do noso fillo coma no feito dunha actividade xa pensada durante o proceso de creación, mellorada polos xenerosos consellos de amig@s do mundo do teatro, música... E a vontade dos autor@s de incidir nun mundo que manca algúns corazóns.
Ao abeiro de A Porta Verde do Sétimo Andar e grazas á axuda de moitas persoas naceu fai un ano e dous meses esta, para nós, fermosa historia, que non para de medrar porque o seu proceso de chegada aos fogares non camiñou polos carreiros habituais. Pódese dicir que o cullarapo viaxa de beizo en beizo, de corazón en corazón. Feito que repetirase con "A nena á que non deixaban ser feliz".
A labor realizada nos centros de ensino foi necesaria dada a situación do noso idioma e maila todo escasa. O corpo non deu para máis.
Ese corpo cuxo pecado é pensar que as cousas son como son até que deixan de selo, non aceptando paradigmas establecidos. Pelexando contra propios e estraños; "home libre seguindo o camiño dos rebeldes".
Ese corpo que algúns poden pensar que cambiou no proceso, e ben fan en pensar iso... O cansazo, a decepción de coñecer realmente realidades da nosa terra e o sabor a derrota que xurde das olladas de nen@s alleos ao noso idioma.
E o feito de escoitar neste tempo palabras como "famoso", "diñeiro" ou "ego",todas alleas ás nosas almas e ao noso sentir. Palabras que tratan de avaliar, medir, xulgar algo que non queren comprender. "Porque as cousas non funcionan así". "Porque o mundo non é así, e ti non podes ser tan bo,non me fodas".
Case que prefiro non pensar. Non. Deterse é morrer de tristeza, e arriscarse a deixar que medren baixo os pés os brazos da ignorancia e dos sentires máis baixos do ser humano. Brazos que queren afogar, afundir...
Agora mesmo mentres escribo sei do risco destas palabras. @s que aman acolleranas con agarimo, @s outr@s buscarán fendas, farán feridas de dobre sentido manipulado, ou no mellor dos casos permaneceran no silencio. Porque o silencio é unha boa forma de matar.
Pero só son un breve bafo, hoxe canso, baixo o ceo, e teño a necesidade de deixar escrito isto.
Porque quen pense que son outra cousa non me coñece.
Deixádeme traballar,
a gloria para vós.
Eu teño diante de min un camiño de loita e derrota.
Quen son eu?
Eu soamente son un fío de voz pendurado na eterna noite dun curruncho esquecido, onde case non se distingue a tenue luz duns verdes ollos aínda durmidos.
Só iso... un fío de voz, unha tenue luz no medio da escuridade.
http://cadernodacritica.blogaliza.org/2013/06/10/taboleiro-do-libro-galego-xi-do-26-de-maio-ao-8-de-xuno/
No hay comentarios:
Publicar un comentario